نژاد دوبرمن پینچر یا دوبرمن برای نخستین بار در دهه‌ی 1980 و توسط لوییس_دوبرمن (ساکن آپولدا) در آلمان پرورش یافت. لوییس دوبرمن، یک سگ متوسط می خواست که هم یک همراه و رفیق خوب و هم یک سگ نگهبان کارآمد باشد. گمان می رود که لوییس دوبرمن، نژاد دوبرمن را از طریق ترکیب نژادهای ژرمن پینچر، روتوایلر، منچستر تریر مشکی و برنزی و شپرد مو کوتاه پرورش داده است. برخی از متخصصان نیز بر این عقیده اند که احتمالاً از نژاد گری هوند نیز برای پرورش دوبرمن استفاده شده است. صرف نظر از آنکه اجداد این نژاد کدام سگ ها بوده اند، باید اقرار کنیم که لوییس دوبرمن توانست یک سگ مستعد و کاری پرورش دهد که در بسیاری زمینه ها، توانایی ها و قابلیت های زبانزَد و فوق‌العاده‌ای دارد. نیروی دریایی ایالات متحده‌ی آمریکا، از سگ هایی با نژادهای مختلف استفاده کرده است که دوبرمن نیز در میان آن ها جای دارد. در طی جنگ جهانی دوم، سگ ها نقش بسزایی در موفقیت و پیروزی ایفا می‌کردند؛ به گونه‌ای که هر کدام از بخش های نیروی دریایی، یک گروه از سگ های تربیت شده‌ی جنگی در اختیار داشتند. یک تندیس برنزی از سگ دوبرمن در اندازه‌ی واقعی، در منطقه‌ی نظامی گوآم (Guam) نصب شده است که نماد “همیشه وفادار” برروی آن به چشم می خورد؛ این تندیس، به یاد تمام سگ هایی که در جنگ جهانی خدمت کرده و کشته شده اند، طراحی و نصب شده است.

مشخصات ظاهری

بدن

دوبرمن های امروزی، سگ هایی با اندازه‌ی متوسط هستند که هیکل ایستاده دارند و با غرور و صلابت خاصی راه می روند؛ به همین دلیل، بزرگتر و ستبرتر از اندازه ی واقعی شان به نظر می آیند. دوبرمن، یک سگ قوی و در عین حال لاغر و ظریف است. البته سگ های ماده، جثه ی کوچکتری نسبت به سگ های نر دارند. قسمت پشت یا کمر این سگ بسیار سخت، ماهیچه‌ای و کوتاه است و کتف ها به خوبی مشخص هستند. قسمت دمگاه سگ دوبرمن، چندان کوتاه نیست و ظاهری مدوّر و گِرد دارد. دُم سگ دوبرمن، طی عمل جراحی کوتاه می شود. قسمت سینه، کاملاً با ابعاد بدن متناسب است و از روبرو تا قسمت پیشین بدن و از پایین تا مفصل آرنج گسترده شده است. شکم سگ دوبرمن نیز نسبتاً فرورفته می باشد. پاها، مستقیم و صاف هستند و استخوان هایی کاملاً صیقلی و صاف دارند. پنجه های پا در سگ دوبرمن، کوتاه و طاقی شکل بوده و انگشت ها به هم نزدیک هستند. گردن خشک و ماهیچه ای این سگ نیز در راستای سینه قرار گرفته است.[/vc_column_text][/vc_column][vc_column width=”5/12″][bsf-info-box icon=”Defaults-info-circle” icon_size=”32″ icon_color=”#ed145b” title=”مشخصات نژاد دوبرمن” pos=”square_box” box_border_style=”outset” box_border_width=”2″ box_border_color=”#ed145b” title_font_style=”font-weight:bold;” title_font_size=”desktop:26px;” title_font_line_height=”desktop:35px;”]

ثبت شده در: AKC, UKC, CKC

کاربرد: سگ نگهبان، سگ نظامی، همراه و دوست، ورزش‌های نمایشی

زادگاه: آلمان

اندازه: قد 24 تا 28 اینچ؛ وزن 60 تا 85 پوند

طول عمر: 10 تا 12 سال

سطح فعالیت: متوسط

فعالیت فیزیکی لازم: تمرین‌های ورزشی روزانه

تربیت پذیری: ساده؛ سگ نیاز به تمرین های چالش برانگیز دارد

پیرایش و شانه پذیری موها: ساده

محل مناسب نگهداری: خانه های روستایی یا خارج از شهر مناسب و در کنار افراد و خانواده های فعال و سرزنده

نیازمندی‌های خاص: تمرین و فعالیت فیزیکی، حیاط محصور و دارای پرچین، تمرین اجتماعی سازی، آموزش و تربیت

بیماری‌های احتمالی: کاردیومیوپاتی (بیماری ماهیچه قلبی)، بیش فعالی تیروئید، استئوسارکوم (سرطان بدخیم استخوان)، سندرم ووبلر (ضعف مهره های گردن)، بیماری فون‌ویلبراند

سَر

سر سگ دوبرمن، کشیده و خشک است و قسمت بالایی جمجمه، تاحد زیادی صاف با اندکی انحنا می باشد. پُل بینی، همراستا و موازی با قسمت فوقانی جمجمه است. اندازه‌ی گوش های سگ دوبرمن، متوسط است و از کنار سر به پایین آویزان هستند. در ایالات متحده‌ی آمریکا، سگ هایی که به صحنه های نمایش راه پیدا می کنند، گوششان جراحی و کوتاه می شود. اما امروزه بسیاری از افراد، گوش های طبیعی سگ را که تا خورده هستند و از کنار سر آویزان می باشند، حفظ میکنند.  چشم ها، متوسط و بیضی شکل هستند و چهره‌ی سگ را هوشیار و پرانرژی جلوه میدهند. آرواره‌های سگ دوبرمن در هنگام حمله و گاز گرفتن، مانند قیچی عمل می کنند.

ارتفاع شانه

در حالت ایده آل، ارتفاع شانه باید 27.5 اینچ (70 سانتیمتر) باشد. در سگ های سالم، ارتفاع شانه هیچگاه از 28.5 اینچ (72 سانتیمتر) تجاوز نمیکند. بطور معمول، ارتفاع شانه در سگ های دوبرمن ماده، در بازه‌ای میان 24.75 الی 26.75 اینچ (63 الی 68 سانتیمتر) باید قرار داشته باشد.

پوشش

این نژاد موهایی کوتاه، ضخیم و نرم دارد که نزدیک به سطح بدنش می رویند.

رنگ

تمام کشورهای عضو فدراسیون جهانی سگ (FCI)، صرفاً سگ های دوبرمن مشکی (مشکی و برنز) و قهوه ای (قهوه ای و برنز) پرورش می دهند. رنگ برنز در این سگ ها، باید ترکیبی از رنگ سیاه و مسی تیره باشد. در کشورهای دیگر، رنگ هایی نظیر نوک مدادی و برنز و خاکستری- زرد و برنز نیز مشاهده می شوند؛ البته در این سگ ها، سایه ی رنگ های فرعی نسبت به نمونه های دیگر، ضعیف تر و کم رنگ تر است.

خلق و خو

ویژگی شخصیتی

دوبرمن ها بسیار فعال، زیرک، باهوش و دانا هستند. این سگ ها، نسبت به صاحب و خانواده‌ی خود بسیار فداکار و وفادار هستند و با تمام قوا، از آنها مراقبت و دفاع می کنند. رفتار این سگ ها، بسیار سرسختانه و توأم با صلابت است. بعلاوه، آن ها بسیار شجاع و بی باک بوده و شدیداً نیرومند و مقاوم می باشند. این سگ ها در پاره‌ای از اوقات، سروصدای زیادی ایجاد می کنند. برخی از دوبرمن ها تمایل دارند صرفاً به یک نفر وفادار باشند و فقط از همان یک نفر حرف شنوی داشته باشند.

رفتار اجتماعی

باتوجه به آنکه سگ های دوبرمن بسیار تربیت پذیر و اجتماعی هستند، میتوانند به سادگی با دیگر سگ ها، حیوانات خانگی و بچه ها کنار بیایند. صاحبان سگ های دوبرمن باید این سگ ها را هنگامی که توله هستند،  در کلاس های اجتماعی سازی ثبت نام کنند. یک سگ غیراجتماعی که در مراقبت و محافظت افراط کند، می‌تواند تبدیل به یک سگ مضطراب و ترسو شود؛ که البته این مشخصات، به هیچ وجه برازنده‌ی این نژاد مغرور و باشکوه نیست. فرآیند آموزش و تربیت سگ نیز باید در سنین پایین آغاز شود. با وجود آنکه آموزش قوانین خانگی و رفتارهای اجتماعی به سگ بسیار مهم است، اما صرفاً نباید به همین دو بسنده کرد؛ بلکه، آموزش ها باید به گونه ای طراحی و اجرا شوند که ذهن کنجکاو و نابغه‌ی این سگ همواره فعال باشد! این نژاد، عملکرد خوبی در ورزش های مختص به سگ ها از خود نشان می دهد.

دوبرمن پینچرها، دوستانی وفادار و فداکار هستند و با تمام افراد در بازه های سنی مختلف به راحتی کنار می‌آیند؛ البته توله های این نژاد، اندکی سرکش و فرمان ناپذیر هستند و باید به آن ها آموزش داد که با کودکان، با احتیاط بازی کنند. این نژاد از سگ، با حیوانات خانگی دیگر نیز سازگار است و اگر به درستی آموزش ببیند، میتواند با گربه ها نیز همزیستی داشته باشد. دوبرمن ها در مقابل سگ های ناشناس، رفتار پرخاشگرانه و خشونت آمیز از خود نشان میدهند.

مراقبت های عمومی

پیرایش و مراقبت از مو

پوشش و موی بدن سگ های دوبرمن، نیاز به مراقبت چندان ندارد. معمولاً یکبار شانه کشیدن در هفته با استفاده از یک بُرس نرم و ماساژ پوست بدن با دستکش های مخصوص، کفایت میکند. در طول دوران ریزش مو، از دستکش های مخصوص ماساژ با سطح آجدار استفاده کنید تا موهای مُرده و سست از بدن جدا شوند. ناخنهای سگ را همیشه کوتاه نگه دارید و بطور منظم، دندان های او را بررسی کنید تا از عدم تشکیل تارتار برروی دندان ها مطمئن شوید.

آموزش

سگهای دوبرمن ، نیاز به تمرین و فعالیت فیزیکی دارند و صرفاً قدم زدن، نیاز آن ها را برآورده نمی کند. دویدن در کنار دوچرخه‌ی شما، بازی پرتاب و دریافت توپ تنیس و همچنین یک تمرین چابکی می توانند گزینه های بهتری باشند.

این سگ قوی و خوش اندام، نیازمند آموزش و تربیت پیوسته و دقیق است. همواره از هماهنگی و توازن مفاد آموزشی در طی جلسات تمرین، اطمینان حاصل کنید. اگر تجربه‌ی چندانی در زمینه ی تربیت و آموزش سگها ندارید، به شما توصیه میکنیم که از نگهداری این نژاد صرف نظر کنید. بسیاری از سگ های دوبرمن در صورت دریافت تربیت و آموزش اشتباه، دچار اختلال های رفتاری و عصبی می شوند (و متأسفانه این اتفاق، به کرّات روی میدهد) و سگ هایی ترسو و یا تندخو بار می آیند؛ و این در حالی است که سرشت طبیعی آن ها، بسیار ساده و قابل اعتماد می باشد. همیشه در برابر یک دوبرمن، صریح و منصفانه رفتار کنید؛ هیچگاه این سگ را کتک نزنید و کاری نکنید که ظرفیت تحملش تمام شده و به ستوه بیاید. مربی هایی که آرامش و تسلط طبیعی را در دستور کارشان قرار می دهند، همواره بهترین نتیجه ها را به دست خواهند آورد.[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]