پرشین بای کالر :

شاید دیده باشید که هر گربه مو بلندی که تیکه ای موی سفید داشته باشد را در فیلم های ترسناک استفاده میکنند . اگرچه که گربه های کمی هستند که قسمتی از بدنشان موی سفید نباشد ولی پرشین بای کالر را همچنان می توان به عنوان شخصیت فیلم ترسناک در نظر گرفت . بای کالر با پاها ، قفسه سینه ، قسمت زیرین و پوزه سفید رنگ همانند پرشین تورتویزشل وسفید در طبقه ” سایر پرشین ها ” محسوب میشوند که اخیرا گسترش دهندگان نژاد در پی این هستند که این نژاد را به طور جداگانه و جدی تری طبقه بندی کنند . حالت ایده آل برای قرار گیری رنگ سفید در بای کالر حالت V شکل است که از بالای بینی آن ها آغاز میشود .

پرشین تورتویزشل و سفید :

تورتویزشل کلاسیک و معمولی که به رنگ مشکی و قرمز است که گاهی ممکن است قسمتی موهای سفید نیز در آن ها ظاهر شود که این مساله در صورتی است که آن ها مرتب و آراسته باشند . در آمریکا به آن ها “کالیکو” به معنای پارچه کتان نیز گفته میشود . در انگلستان نیز به آن ها “چینتز” گفته میشد که امروزه دیگر کاربردی ندارد . در آمریکا نوعی استاندارد خاص برای قرار گیری رنگ سفید در این نژاد وجود دارد که در صورت وجود این استاندارد ها ، این گربه ها را در این دسته قرار میدهند ولی در انگلستان هر نوع ترکیبی از رنگ سفید قابل قبول است .

پرشین تَبی :

این نوع نژاد در صورت آراسته بودن حالت پفی اغراق آمیزی دارد . این گربه در طبقه سایر نژاد ها قرار گرفته است . به دلیل پوشش این نژاد ، صاحبین آن ها باید دقت بیشتری در شانه کردن و مراقبت از آن ها به خرج دهند . استانداردی که در این نژاد باید وجود داشته باشد شامل لکه های تیره در دم و کف پاهاست . رنگ اصلی پرشین های تبی قهوه ای ، قرمز و نقره ای است . نژاد های قوی و خوب تبی امروزه در سر تا سر جهان در حال گسترش هستند . تبی قرمز ، با رنگ زنجبیلی خود و چشمان هم رنگ پوستش یکی از معروف ترین نژاد های گربه پرشین است . نژاد تبی نقره ای نیز به رنگ چشمان متفاوتش معروف است .

پرشین چین چیلا :

در سال 1882 میلادی گربه ماده آنگورا سفید با یک گربه هم رنگ خود که نژاد مشخصی هم نداشت جفت گیری کردند که نتیجه آن اولین گربه ماده نژاد چین چیلاست که بدن او هنوز در موزه تاریخ طبیعی لندن نگه داری میشود . پوشش نژاد چین چیلا کاملا سفید است به جز در قسمت هایی از سر ، دم و پا که مقداری با رنگ سیاه ترکیب شده است . این نژاد به دلیل رنگ سفیدش ممکن است به مثال پری قصه ها باشد اما از نظر سایز اصلا این گونه نیست و اندازه این نژاد متوسط رو به بزرگ است .

پرشین طلایی :

این نژاد ممکن است در سال 1920 از پرشین چین چیلا نشات گرفته شده باشد . گونه مدرن این نژاد از واردات چین چیلا در سال 1970 از آمریکا به انگلستان و ترکیب آن با یک گونه نیوزلندی به وجود آمده است . پشت ، دم و سر این گربه باید رنگ هایی از عنصر قهوه ای را در خود داشته باشند تا بتوانند رنگ طلایی را پدیدار کنند . توله های این نژاد در ابتدا ممکن است نشانه هایی از پرشین تبی نیز داشته باشند .

پرشین Shaded silver :

این نژاد از گربه از جفت گیری چین چیلا با یک نژاد هم رنگ خود و البته مو بلند در جهت ارتقا سایز و رنگ به وجود آمده است .

این نژاد ، نسبت به چین چیلا ، رنگ تیره تری دارد . پوشش این نژاد سفید با سایه هایی از رنگ سیاه است که به آرامی از پشت به جلوی این گربه تغییر رنگ میدهد .  در آمریکا این نژاد را با بهترین نژاد ممکن آن ترکیب میکنند تا بتوانند دوباره نژاد چین چیلا را به وجود آورند . با توجه به اسناد و شواهد ، توله های چین چیلا و پرشین Shaded silver  هردو در یک مکان متولد شده اند .

پرشین دودی :

این نژاد ترکیبی از چین چیلا ، پرشین سیاه و آبی است . پرشین دودی قدیمی و اصیل بیشتر به رنگ مشکی و آبی بود ولی نژاد امروزی به دلیل تغییر ژنتیکی در طیف های مختلف رنگ دیده میشود که رنگ مشکی آن اولین رنگ پدیدار شده بود .

نژاد دودی آبی بیشتر به عنوان حیوان خانگی نگهداری میشود و قابلیت گربه های نمایشی را ندارد . گربه های پرشین دودی ، بیشترین تفاوت را با یک دیگر دارند . پوشش زیرین آن ها باید به سفید ترین حالت ممکن باشد و لایه رویی را باید رنگ اصلی آن به صورت طیف قرار گرفته باشد . در تمام پرشین های دودی ، تیره ترین قسمت ها بر روی پشت ، سر و پا هستند و روشن ترین قسمت ها در حاشیه بدن ، پهلو ها و گردن قرار دارند .

پرشین کامئو :

نژاد کامئو به عنوان یک اتفاق دوس داشتنی و نادر محسوب میشد تا این که در سال 1950 میلادی در آمریکا شناخته شد و شروع به گسترش پیدا کردن کرد . . توله های این نژاد که به رنگ کرم هستند از نژاد ترتویزشل ها هستند . رنگ کامئو ها آن ها را به دو دسته تقسیم میکند . دسته اول کامئوهای صدفی هستند که بسیار نرم تر به نظر میرسند و طیف رنگی آن ها نیز کمرنگ تر است . دسته دوم شیدید کامئوها (Shaded cameo) هستند که رنگ های تیره تری در آن ها وجود دارد و از نظر رنگی ترکیبی از چین چیلا و کرم و قرمز هستند .

پرشین کالر پوینت ( هیمالین ) :

تمامی نژاد های پرشین مو بلند تا به این جا طبق رنگ ، پترن و نژاد های تشکیل دهنده آن ها طبقه بندی شده اند .

اولین پرشین های کالر پوینت یا هیمالین ، از ترکیب پرشین مو بلند و گربه هیمالین تشکیل شده اند . به همین دلیل در آمریکا این نژاد را به گربه هیمالین نیز میشناسند . طرح روی پوشش این نژاد شبیه گربه سیامی است و نتیجه این ترکیب ، گربه پرشین مو بلندی است که طرح هایی از گربه سیامی دارد . برجستگی های این گربه مانند پوزه ، پاها و صورت رنگی هستند و تفاوت رنگی محسوسی بین برجستگی ها و بدن این نژاد دیده میشود .

تغییرات گربه سیامی به این نوع از گربه پرشین تقریبا از قبل جنگ جهانی دوم به وجود آمد اما تا سال 1957 دیده نشدند .

نژاد کالر پوینت امروزه حتی از پرشین آبی نیز محبوب تر و شناخته شده تر هستند .

تمام گربه های پرشین (که به طور رسمی به عنوان گربه مو بلند پرشین شناخته می شوند ) دارای استخوان بندی و فرم بدنی یکسانی هستند .  صورت آن ها پخ و مسطح است و همگی بینی کوتاه و گوش های کوچکی دارند . قفسه سینه گربه پرشین ، وسیع و بزرگ است و پاهای بسیار قوی و محکم و پنجه های بزرگی دارند . همچنین تمامی آن ها پوششی یک دست و نرم و صاف دارند که البته موهای دور گردنشان کمی با بقیه نقاط متفاوت است . گربه پرشین دمی بلند و پشمالو دارد .

گربه موبلند پرشین رنگ ها و نژاد های متنوع زیادی دارد . در کشوری مانند ایالات متحده آمریکا تمامی این رنگ ها و نژاد ها در یک طبقه بندی قرار میگیرند اما در انگلستان هر رنگ از این نژاد به طور جداگانه ای طبقه بندی میشود .

نژاد گربه پرشین از قدیمی ترین نژاد های شناخته شده گربه در دنیا به حساب می آید. نژاد گربه پرشین ، به خودی خود در مناطق سردسیری آسیای میانه به وجود آمده است. سپس به تدریج به واسطه جفت گیری با سایر نژاد ها، توسعه پیدا کرده اند .

اجداد گربه پرشین امروزی ، که بسیار قوی بوده اند و موهای بلند طوسی رنگی داشته اند در دهه 1600 میلادی  از پرشیا ( ایران امروزی ) به اروپا برده شده اند و نژاد سفید ابریشمی گربه های آنگورا ( یک نژاد متفاوت از آنگوراهای امروزی )  از سمت ترکیه وارد اروپا شدند .

امروزه بیش از 60 مدل و رنگ از نژاد گربه پرشین در سرتاسر دنیا وجود دارد .

گربه پرشین سیاه :

به نظر میرسد که نژاد پرشین سیاه از اولین نژاد های گریه پرشین است که از دهه 1600 تا کنون قدمت دارد . امروزه این نوع نژاد در بین پرشین ها رایج نیست .

به طور استاندارد رنگ این نژاد سیاه زغالی است و هیج نشانه ای از رنگ رفتگی یا سایر رنگ ها در آن دیده نمیشود . توله های این نژاد ممکن است به رنگ طوسی باشند و این رنگ تا 6 یا 8 ماهگی طبیعی است اما بعد تر اگر رنگ ها به مشکی بر نگردد غیر طبیعی است.

برای آن که رنگ این نژاد همچنان مشکی براق و یک دست بماند باید آن ها را در محیطی خنک ، خشک و دور از نور مستقیم نگهداری کرد. هوای مرطوب و نور مستقیم باعث میشود که رنگ مشکی آن ها به مرور زمان محو شود.

پرشین سیاه مانند سایر پرشین ها مهربان و با وقار است ولی به نسبت پرشین های سفید علاقه و ظرفیت بیشتری برای بازیگوشی دارد .

پرشین آبی :

در اواخر دهه 1800 میلادی، پرشین های آبی به ناگهان به عنوان حیوان خانگی محبوبیت خاصی پیدا کردند و به قیمت های بالایی خرید و فروش میشدند. آن ها خیلی زود به حیوان مورد علاقه اروپایی ها تبدیل شدند . ملکه ویکتوریا انگلستان صاحب 2 پرشین آبی بود، شلسویگ هولشتین ( از سران آلمانی ) بسیار علاقه مند به این نژاد بود و ادوارد هفتم نیز مدال هایی را به این حیوان به عنوان گران قیمت ترین حیوان آن دوره اهدا کرد .

یکی از دلایلی که گربه پرشین آبی به محبوبیت خاصی رسیده است می تواند این باشد که بیشترین شباهت را به گربه پرشین اولیه ای که در سال 1600 میلادی به اروپا آورده شد دارد .

جهش ژنتیکی در این نژاد که به این شکل در آمده است در جزیره مالتا در مدیترانه صورت گرفته است و به همین دلیل است که گاهی به این نژاد پرشین آبی مالتی نیز گفته می شود .

رنگ آبی-طوسی این نژاد رقیق شده ای از رنگ سیاه است.

پرشین آبی همیشه به دلیل روحیه اجتماعی ، شخصیت بالا و توانایی بالای آن در ارتباط گرفتن با انسان ها، بسیار مورد توجه و استقبال هستند .

پرشین شکلاتی :

ریشه ای از گربه سیامی در پرشین شکلاتی وجود دارد که می تواند دلیل تیزی و تندی این نژاد باشد. سیامی شکلاتی رنگ با نژاد پرشین آبی ترکیب شده اند و رنگ پرشین شکلاتی را به وجود آورده اند . نژاد پرشین شکلاتی به تدریج و به آرامی جای خود را در میان نژاد های پرشین باز کرد. یک پرشین شکلاتی ایده آل آن است که رنگ قهوه ای مایل به تیره و یک دستی دارد و بر روی موهای آن اثری از رنگ سفید و یا لک دیده نمی شود. توله های این نژاد اول ممکن است به رنگ خاکستری باشند ولی بین 6 تا 9 ماهگی این رنگ از بین خواهد رفت. چشمان آن ها مسی رنگ هستند و نباید رنگ آن ها به سمت طلایی یا سبز میل کند .

پرشین لیلاک :

پرشین لیلاک مانند نژاد پرشین شکلاتی ترکیبی از نژاد سیامی و پرشین آبی است . این میتواند دلیل این موضوع باشد که روحیه قوی و مستقل حیرت انگیزی دارد ولی بسیار سریع با صاحبش خو میگیرد .

نژاد اصیل و استاندارد پرشین لیلاک پوششی کلفت و براق دارد که رنگ و تناژ گرمی دارد که هیچگونه لک یا موی سفیدی در آن دیده نمی شود .

چشمان آن ها گود و فرو رفته با مژه های سیاه مایل به بنفش است. پنجه ها و بینی این نژاد هم رنگی تیره مایل به بنفش دارد. از جفت گیری یک پرشین لیلاک و لیلاک دیگر است که توله لیلاک متولد خواهد شد . این ویژگی برای تمام نژاد های گربه دیگر نیز صادق است به جز نژاد سیامی کوتاه موهای شرقی و نژاد کوتاه موی انگلیسی .

پرشین تورتویزشل (لاک پشتی) :

رنگ پرشین توتویزشل ترکیبی محو از سیاه ، قرمز و قرمز کم رنگ است .

رنگ غالب و اصلی این نژاد از طرف ژن های گربه مادر گرفته میشود . اگر هردو ژن XX گربه مادر حامل رنگ قرمز باشند ، گربه متولد شده نیز رنگ غالبش قرمز خواهد بود . ولی اگر فقط یکی از ژن های XX حامل قرمز باشد ، رنگ گربه متولد شده ترکیبی از قرمز با رنگ یا رنگ های دیگر خواهد بود .

به دلیل پیچیدگی ترکیب ژن و تعیین رنگ این نژاد اکثر پرشین های این نژاد ماده هستند. تورتویزشل گاهی با عنوان تورتویز نیز شناخته می شوند که گاهی در نژادهای ترکیبی دیگری مانند تورتویز شکلاتی ، آبی-شکلاتی و لیلاک-شکلاتی نیز دیده می شوند و همانطور که میبینید نام نژاد پدر و مادر در نام آن ها نمایان شده است .

نژاد پرشین تورتویزشل در زمینه رنگ ها تنوع بسیار زیاد و حیرت انگیزی دارد. زمانی که نژاد سیاه-قهوه ای آن با تورتویزشل قرمز جفت گیری می کند ، نتیجه آن یک نقاشی بسیار زیبا از بازی رنگ ها خواهد بود .

دوست داران این نژاد، امید دارند که این تنوع رنگ و زیبایی در آن ها باقی بماند و علاوه بر این توله های این نژاد خط قرمز درخشانی بر روی پیشانی خود دارند. برخی از توله ها نیز در ابتدا خاکستری هستند که بعد از 6 یا 9 ماهگی تغییر خواهند کرد .

پرشین تورتویزشل با موهای قرمز ، اخلاق آتشین خود را از پرشین های قرمز به ارث برده اند و طرفداران این نژاد معتقدند که آن ها شخصیت های متنوع و زیادی دارند .

ماده های این پرشین ها مادر های بسیار حواس جمع و با دقتی هستند. آن ها ترجیح می دهند که با رنگ مشکی و قرمز جفت گیری کنند تا بتوانند رنگ توله های خود را در مایه رنگ خود نگه دارند .

پرشین تورتویزشل ترکیبی از دلربایی و شگفتی را در شخصیتش دارد .

در بریتانیا ترجیح میدهند که رنگ های این نژاد با یکدیگر ترکیب شوند و یک رنگ مشخص از آن ها به وجود بیاید ولی در آمریکا رنگ بندی های متنوع بیشتر مورد توجه اند .

چشم های تمامی تورتویزشل ها ، گود و فرو رفته و رنگی مایل به نارنجی دارند .